Het slot van de reis

Nadat we twee nachten in Salta hadden geslapen en aankwamen op het busstation om de bus naar Puerto Iguazú te halen wachtte ons een verrassing. We keken rond. Het was opvallend rustig. We zagen geen bussen gaan of komen. Het bleek dat boze boeren in het hele land blokkades opgeworpen hadden en zo het hele busverkeer lamgelegd hadden. We konden kiezen: een open ticket zonder datum of ons geld terug. We kozen voor geld terug. Dan was je altijd vrij om te doen en laten wat je zelf wilde. Omdat we nergens heen konden zat er weinig anders op dan terug te gaan naar ons hostel. Het was onbekend hoe lang de blokkades zouden duren. Al terug lopend spraken we af om iedere dag rond de klok van 8.00 uur op het busstation te gaan kijken of er bussen vertrokken.

De volgende dag reden er nog steeds geen bussen. Inmiddels hadden we voor onszelf uitgemaakt dat we niet dagelijks op en neer naar het busstation wilden om te hopen dat er die dag wel bussen zouden rijden. In plaats van af te wachten kozen we de aanval. Op internet boekten we voor de volgende dag een vlucht via Buenos Aires naar Puerto Iguazu waar we onze intrek namen in een groot huis voor 10 personen. Het was prachtig weer zodat we alvast in de strandstemming kwamen en lekker niets deden. Na twee dagen luieren bezochten we de watervallen van Foz de Iguazu. Helaas was de lucht die dag een beetje grijzig en was het wat bewolkt. We vonden het jammer want zo waren de foto’s wat minder mooi. Het park was mooi aangelegd en de watervallen waren indrukwekkend.

Toen we van Argentinië naar Brazilië reisden kregen we met onverwacht oponthoud te maken. De chauffeur van onze bus werd gecontroleerd en bleek niet over de juiste papieren te beschikken om de grens te passeren! Na 20 minuten wachten liepen we zelf maar door en wachtten we op de volgende bus. Die zat vol zodat we nog een uur langer moesten wachten. Uiteindelijk stonden we om 11.45 uur op het busstation van Foz de Iguazu (de Braziliaanse kant van Puerto Iguazu) en daar hadden we geluk. De eerstvolgende bus naar Curitiba vertrok om 12.00 uur. Wanneer we die gemist hadden ging de volgende pas om 20.00 uur! Na 10 uur bussen waren we in het donker om 22.15 uur in Curitiba waar we een kamer vlakbij het busstation scoorden.

Omdat het ontbijt bij de prijs inbegrepen was stopten we ons de volgende dag aan het buffet flink vol. Hierna vertrokken we richting het eiland “Ilha do Mel”, de laatste bestemming van onze reis. We hadden gepland om hier drie weken niets te doen en lekker bij te kleuren. Het laatste stukje legden we per boot af. Nadat we een paar posadas (een Braziliaans guesthousje) bezocht hadden werd PiPi gedeprimeerd door te hier gevraagde prijzen. Die lagen rond de € 50 voor een nacht! In gedachten zat hij al op de eerste boot terug naar het vasteland maar Pipelori beschikte over meer doorzettingsvermogen. Ze zette PiPi aan een maracujasapje en ging alleen zoeken. Opgewekt kwam ze terug en nam PiPi mee naar een kamertje voor € 20 per nacht.

Ilha do Mel was een klein eiland met een vuurtoren en veel jungle. Er waren geen wegen, het transport van eten en drinken vond plaats per bolderkar. Van de drie mannen die de karren vergezelden trok er een en duwden er twee. Het eiland was een typische vakantie- en weekendbestemming populair bij surfers en dagtrippende families. Het grootste deel van het eiland was bebost en de kustlijn was voorzien van mooie stranden.

De eerste twee dagen waren bewolkt maar de zon scheen af en toe door het wolkendek zodat we toch wat kleur kregen. De volgende dagen was de lucht strakblauw en kleurden we snel bij. Toen sloeg het weer om en waren het vooral “Nederlandse” regendagen. We deden niet veel anders dan rond onze posada hangen en lief zijn voor een poesje dat zich aan ons had gebonden. Hij kreeg van ons al snel de naam “Maui” vanwege haar vele gemauw. Het leek alsof zij tegen ons terugpraatte. Zo schuchter als de poes in het begin was zo snel leerde ze nieuwe dingen ontdekken (aangehaald worden was ze niet bepaald gewend) en kon PiPi alles met het diertje doen. Pipelori’s schoot diende ook als favoriete hang-out en dankbaar was Maui voor het eten dat we ’s-avonds voor haar meenamen. Hiertoe gingen we iedere avond met ons schaaltje op zak uit eten! Om te bereiken dat Maui ’s-nachts niet luid mauwend voor onze deur stond lieten we de deur open. Zo kon ze binnenlopen en weer vertrekken wanneer ze wilde. Luid knorrend en spinnend sprong ze op bed en nestelde zich heerlijk tegen PiPi aan totdat het weer tijd werd om buiten op jacht te gaan.

Op Ilha do Mel kregen we een vervelend mailtje. Onze terugvlucht naar Madrid was gecancelled! Omdat we op een eiland niet veel meer konden doen dan afwachten deden we dat ook. Vanuit Ilha do Mel reisden we weer terug naar Foz de Iguazu waar we vergeefs verhaal haalden bij de organisaties die de vlucht gecancelled hadden. Weer terug in Buenos Aires bezochten we het kantoor van de vliegtuigmaatschappij. Het vrouwtje achter de balie was bijzonder hulpvaardig. Ze bood ons een rechtstreekse vlucht naar Madrid aan! Maar dan moesten we wel de volgende dag vertrekken. Jammer van de paar afsluitende dagen in Buenos Aires maar we gingen graag! Nadeel was dat we 24 uur op het vliegveld van Madrid door moesten brengen om onze aansluitende vlucht naar Eindhoven te halen.

Inmiddels zijn we al weer drie weken thuis en na een hoop geregel, verhuis en geklus pakken we de draad langzaam weer op. We genieten er erg van om weer thuis te zijn en hopen iedereen weer te zien.

Tot slot willen we een woord van dank richten tot iedereen die ons op de voet of van wat grotere afstand heeft gevolgd. Jullie reacties waren echt heel tof om te lezen. Het doet wat met je wanneer je aan de andere kant van de wereld zit en de interactie leest op de dingen die je meemaakt. IEDEREEN HEEL HARTELIJK DANK VOOR DE WAANZINNIGE REACTIES!!! We hopen dat jullie in de toekomst meer verhalen van ons kunnen lezen.

PiPi en Pipelori
xxx