Argentinië

Na bijna 14 uur over een hoofdzakelijk onverharde, hobbelige zandweg waren we om 9.30 uur de grens over gestoken en stonden we in Argentinië. Onze klokjes werden keurig een uur vooruit gezet zodat ze 10.30 uur aanwezen. We kochten kaartjes voor de bus naar Humahuaca die om 12.45 uur zou vertrekken. Om de twee uur wachttijd te overbruggen zochten we een bankje uit. Om 12.30 uur meldden we ons bij de bussen maar we zagen niet 1,2,3 een bus die naar Humahuaca ging. Een busboy werd geraadpleegd. Die keek op onze kaartjes en zei dat de bus van 12.45 uur al weg was! In verband met de zomertijd bleek er twee uur tijdsverschil tussen Bolivia en Argentinië te zitten! Het was nu dus 13.30 uur.

We meldden ons bij de jongen achter het loket waar we de kaarten gekocht hadden. Die vertelde dat we zonder problemen met zijn eerstvolgende bus, van 20.00 uur (!!), mee konden maar dat we geen geld terug kregen. Ruim zes uur wachten, daar hadden we na de lange busreis geen zin in. Een fikse domper. Een andere maatschappij reed om 16.00 uur zodat we daar nieuwe kaartjes kochten, onze klokjes nog een uur vooruit zetten en opnieuw voor twee uur op het bankje plaats namen waar we net al twee uur gewacht hadden. Altijd nog beter dan zesenhalf uur extra wachttijd.

Humahuaca was een klein, relaxed plaatsje op 3000 meter in een mooie omgeving waar veel Argentijnse toeristen liepen en hippies hun zelfgemaakte kettinkjes aan de man trachtten te brengen. Prachtig waren de metershoge cactussen in de omgeving. De lucht was strak blauw en de zon scheen er flink. Er was niet zo veel te doen zodat we na twee nachten door gingen naar Iruya.

De bus naar Iruya was een beetje gare rammelbak waarin de stoelen niet naar achteren konden. De tassen werden bovenop het dak vervoerd. Na drie kwartier schoten we van het asfalt de onverharde weg op. Een groen bordje gaf aan dat het nog 53 kilometer naar Iruya was. Vanaf nu dus trillende billen en rammelende ramen! Gelukkig stopte de chauffeur nog twee keer voordat we er waren. Iruya was wederom een klein plaatsje. Het lag fabuleus mooi in een canyon. Gezellige, met cobblestones geplaveide straatjes, liepen steil omhoog.

Na twee nachten Iruya vertrokken we naar Tilcara, waar we in een "casa familiar" terecht kwamen. Hier waren wat kamers rond het erf van het huis gebouwd. De kippen en jonge hondjes dartelden er vrolijk rond en we maakten gebruik van dezelfde badkamer als de bewoners! We ondernamen een hike naar "la garganta del diablo" (de keel van de duivel), een waterval ergens in de bergen. Vanuit het dorp volgden we een saai pad omhoog totdat een bordje leerde dat we omhoog moesten klimmen. Dit stenen, stoffige pad was een stuk steiler. Je had een prachtig zicht op de in het dal liggende vallei en canyons. De zon stond precies goed zodat de bergen prachtig oplichtten in de kleuren rood, groen, bruin en geel. Onderweg werd er altijd vrolijk gegroet naar de mensen die op de terugweg waren. Het met losse stenen bekleedde pad werd vlakker. De wind nam toe. Dat was aangenaam want het was warm en we liepen constant omhoog.

We kwamen bij parkeerplaats uit waar een paar auto's stonden. Het was ook mogelijk om 80% van de route per auto af te leggen en het laatste gedeelte, de canyon in, te voet af te leggen. Een bordje gaf aan dat we hier naar beneden moesten. We daalden af en zagen een meter of 50 naar beneden een riviertje lopen. We stonden redelijk snel bij het stroompje. Om bij de keel van de duivel te komen moesten we de rivier, die constant in s-bochten liep, stroomopwaarts volgen. De beide kanten van het water kenmerkten zich door de aanwezigheid van rotsen en stenen. Iedere keer moest je over het riviertje springen. Toen we rotsen van ongeveer 2,5 meter hoog op moesten klimmen had Pipelori duidelijk moeite met het rokje dat ze aan had. Na 20 minuten stonden we bij de garganta del diablo wiens spetters voor aangename verkoeling zorgden.

De volgende halte was Salta. Op het busstation aldaar kochten we meteen kaarten voor de volgende dag. We zouden dan om 7.00 uur vertrekken naar Cachi, een plaatsje in de "Valles Calchaquíes". We versliepen ons voor de eerste keer deze reis en misten de bus naar Cachi. Daarom bleven we maar een paar dagen in Salta hangen. Het was een redelijke leuke stad met relaxte parken waarop je je op een zomeravond in het Vondelpark waande. Maar het beste was ons guesthouse, een voormalig huis nu ingericht als hostel. In de grote keuken konden we zelf weer eens koken, in de tv-kamer kon PiPi champions league voetbal kijken, de gedeelde badkamer was prima en schoon, op twee terrassen kon je lekker buiten zitten en het was inclusief ontbijt en gratis internet. Het enige minpuntje was dat we geen handdoeken van het huis kregen zodat we zelf maar een droge handdoek van de waslijn trokken en die na het douche weer nat terug hingen. Het huiselijke gevoel was hier ineens weer terug zodat we de deur haast niet uitkwamen.

De bussen in Argentinië waren de meest luxe die we in Zuid-Amerika gezien hadden. Keerzijde was dat ze ook meteen in de hoogste prijscategorie vielen. Om een overnachting uit te sparen namen we de nachtbus naar Cordoba. De enorme leren fauteuils waren zo breed dat Pipelori's dijen niet eens tegen de leuningen kwamen! Het eten was veel en zag er prima uit. Als drinken konden we kiezen uit cola of 7-up en we kregen zelfs een glas rode wijn. Cordoba was een hele leuke (studenten) stad met mooie gebouwen, een autovrij centrum en veel terrasjes. We bleven er maar kort doordat we op een dormitory (op elkaar gepropte stapelbedden in een klein, muf kamertje zonder enige vorm van privacy) met vier personen terecht kwamen. Als we dan toch in een stad moesten zitten konden we beter naar Buenos Aires gaan!

Toen we om 21.30 uur, het vertrektijdstip van onze nachtbus Cordoba-Buenos Aires, nog steeds geen Flecha-bus zagen liep PiPi naar het loket waar we onze kaartjes gekocht hadden om na te vragen of de bus wel op tijd was. Een enigszins kribbige dame vertelde dat de bus gewoon op tijd ging. Terug bij Pipelori zagen we wel Flecha-bussen vertrekken maar geen met het bordje Buenos Aires. Zenuwachtig en bezorgd liepen we omstebeurt langs de platforms 20 tot 24 waarvan onze bus zou vertrekken maar nog steeds geen Flecha-bus. Om 21.45 uur haalde Pipelori de kaartjes te voorschijn. We schrokken. Op de biljetten stond "retiro met Encon bus". Heel vreemd. We hadden onze toegangsbewijzen bij Flecha-bus gekocht maar hadden met een andere busmaatschappij, een zusterondernemning, mee gemoeten. Onze bus had waaschijnlijk voor ons neus gestaan zonder dat we er erg in hadden! PiPi liep met de kaarten opnieuw naar het loket beneden, ontweek de kribbige dame en vroeg aan haar mannelijke collega hoe het nou zat. Volgens de man moest hij navraag bij Encon, een loket wat verderop, doen. De man achter dit loket belde en vertelde dat de bus inderdaad weg was. Meteen vroeg PiPi of er nog een bus naar Buenos Aires ging. Ja hoor, om 22.30 uur. Een duurdere. Konden we dan niet gewoon het verschil bijbetalen? De man legde uit dat we zelf de fout hadden gemaakt en de volle mep voor nieuwe kaarten moesten betalen. Een schadepost van € 50. Gelukkig waren er nog twee plaatsen beschikbaar zodat we alsnog dezelfde avond naar Buenos Aires af konden reizen.

Buenos Aires was een wel héél erg relaxte stad waar we allebei een zeer ontspannen gevoel bij hadden. Het was er zo relaxed dat het eigenlijk helemaal niet voelde alsof je je in een metropool bevond. Leuk waren de verschillende wijken. Zelf sliepen we in San Telmo, een historische wijk met smalle straatjes en veel koloniaalse panden. Vroeger was dit de wijk waar de rijken woonden totdat in de 19e eeuw de gele koorts uitbrak. Veel mensen bouwden elders nieuwe huizen waardoor San Telmo de wijk van de armen werd. Vele jaren later kwamen hier artistieke mensen wonen omdat veel panden leeg stonden en de huren laag waren. Daardoor zie je hier nu veel antiekwinkels en vindt er op zondag altijd een antiekmarkt op en rond een plein plaats. Palermo, met grote parken waarin families in het weekend graag relaxten, was thuishaven voor de middenklasse. Veel designers hadden hier hun eigen boetiekjes en je trof er veel internationale restaurantjes aan. Natuurlijk had je ook nog de kleurrijke wijk la boca, maar daarover straks meer.

Vooraf hadden we verwacht dat Buenos Aires ons flink geld zou gaan kosten. We dachten veel kleding te kopen maar de merken die in de winkels verkocht werden vielen ons tegen. Natuurlijk kochten we zo links en rechts wel wat maar het was mager. Zelfs een dagje "Unicenter", met meer dan 300 winkels de grootste shoppingmall van Zuid-Amerika, kon daar weinig aan veranderen. Toen we daar alleen bij C&A (!) wat leuks konden vinden waren we wel "helemaal klaar" met het shoppen in Buenos Aires.

We wilden graag naar een voetbalwedstrijd van de Boca Juniors ("Boca"). Op de site van Boca lazen we dat op zondag 9 maart Boca-Independiente gespeeld zou worden. Dit viel precies samen met de zondag dat onze vriend Martijn er zou zijn. We wilden hem verrassen met Boca-kaarten. Een travelagency kon dit regelen voor 150 pesos (€ 33) per kaart. Hiervoor had je een staanplaats, vervoer van en naar het stadion plus een gids. "Een gids?" vroegen we ons verbaasd af. "Ja, omdat het erg gevaarlijk is als je niet onder begeleiding loopt" zei het vrouwtje. We hadden onze bedenkingen bij dit verkoopargument. Bij een naast ons hotel gelegen hostel kwam men met dezelfde informatie en prijzen. Was het dan niet mogelijk om zelf kaarten te regelen, vroegen we. Nee, dat was niet mogelijk. Nou ja, het kon wel maar dan kwam je in het vak met Indepediente-supporters terecht. En dat willen jullie toch niet?

Om de beweringen van hostel en travelagency te staven informeerden we zelf bij het stadion. De bus bracht ons er binnen vijf minuten voor 1 peso (een kwartje). Dus het vervoer waren de kosten niet. Bij het loket vernamen we dat we alleen op de wedstrijddag zelf vanaf 10.00 uur kaarten konden kopen. Oké, dan maar geen verrassing voor Martijn. Hij moest maar mee om gezamenlijk kaarten te halen.

Na het stadionbezoek liepen we door de leuke, kleurrijke Boca-wijk en zochten een plekje uit op het terras van een restaurantje om onze honger te stillen. Onze bestelde gemixte parilla bestond uit verschillende soorten vlees. Om te beginnen kregen we twee worstjes. Die gingen nog maar hierna dumpte de ober iets op onze borden wat waarschijnlijk een stuk van een paardelul of misschien wel stiereballen waren. Het was te ranzig om op te vreten zodat we de substantie op de grond gooiden voor de rond de tafeltjes bedelende straathonden. Maar zelfs die vraten het niet op! We schaamden ons dus een beetje voor de teringzooi die we op de grond hadden gegooid. We kregen nog kipfilet en een rib- en chorizosteak. Rond het vele vet konden we warempel nog wat eetbaars voor ons zelf ontdekken. De rest ging op een bord voor de dit keer wel gretige zwerfhonden.

Buenos Aires betekende ook het weerzien met onze Argentijnse vrienden van wie we een uitnodiging op zak hadden sinds we ze op Isla del Sol in Bolivia hadden ontmoet. We hadden e-mailcontact met Max gehouden en na een gezamenlijk avondje stappen op zaterdagavond nodigde hij ons uit voor een optreden dat hij de komende donderdagavond zou geven. Hij speelde trommel in een bandje. We vonden het leuk om naar hem te komen kijken en dronken ons van tevoren met twee flessen wijn goed in. Gezellig, een optreden in een café, dachten we. Toen we er waren moesten we door een metaaldetector en werd ons rugzakje goed doorzocht. Het optreden was in een Joods theater waar een tijd geleden een dodelijke aanslag met een autobom was geweest! Het was nu herbouwd en de veiligheidsmaatregelen waren behoorlijk. Voor de deur stond een cordon aan een soort Amsterdamse paaltjes dat moest verhinderen dat er zomaar weer een auto binnen reed. In plaats van een café vond het optreden dus plaats in een keurig theaterzaaltje waar geen drank te krijgen was. Het optreden werd door een irritante oude doos aan elkaar gepraat. Ze ouwehoerde meer dan dat Max mocht trommelen. Daar waren we niet voor gekomen! In ieder geval genoten we wel van de momenten dat er muziek klonk. Hierna gingen we met een groep van 20 Argentijnen Arabisch eten wat gezellig, leuk en lekker was.

Het Lunapark was van oorsprong een bekend boksstadion met een capaciteit van 15.000 mensen, vergelijkbaar met Ahoy. 25 Keer werd hier om een wereldtitel gevochten en verder vonden er alle belangrijke evenmenten plaats. De paus had er zijn gezicht laten zien, Diego Armando Maradona trouwde er en in 1944 vond hier de ontmoeting tussen Evita en Juan Perron plaats. Tevens vonden er veel concerten plaats. We hadden kaarten gekocht voor de bekende Britse reggaeband "Steel Pulse". De camera en de wijn bleven in het hotel achter. De camera omdat we bang waren voor in beslag name en de wijn omdat we dachten dat dat binnen wel te krijgen was. In ieder geval was er geen enkele controle en kon je zo door lopen. Links en rechts flitsten de cameras terwijl wij met lege handen stonden. Dat was erg jammer maar het concert was prima en we genoten dan ook volop tussen de blowende Argentijnen. PiPi was jaloers op de dreads van de zanger: die had er maar een paar maar die waren dan ook een centimeter of 10 dik!!!

Na een hoop heen en weer gemail stond hij dan op het vliegveld van Buenos Aires: Martijn Vermunt. We vonden het geweldig dat er iemand de moeite had genomen om 10 dagen te komen kijken wat het reizen nou eigenlijk in hield. Martijn had het goede weer meegebracht want na ruim een week regen en bewolking scheen de volgende dag de zon. We namen hem mee naar ons vaste koffietentje en hij vond het allemaal best. Hij had zich voorgenomen om alles te laten gebeuren terwijl hij van nature, naar eigen zeggen, een regelaar was.

En zo gebeurde het dat hij tijdens de picknick op onze strandmaat in het park zomaar een sandwich zat te eten, op een terrasje in Palermo terecht kwam, in de breedste straat ter wereld stond, verzeild raakte in filmopnames, op plaza cinco de mayo het beroemde Evita-balkon aanschouwde, door de regen terug naar huis moest, een werkelijk verrukkelijke Argentijnse steak naar binnen werkte en terug naar huis moest lopen om de steak wat te laten verteren. En hij had toch een bloedhekel aan lopen!!!

We vertrokken om 7.30 uur naar het stadion om kaarten voor Boca-Independiente te halen. Om 10.00 uur begon de kaartverkoop maar toen we om 8.00 uur bij het stadion aankwamen zaten al veel mensen in een lange rij op straat. Gewoon, lekker op het gemakje zitten tegen een muurtje aan. Helemaal geen gedrang, gewoon rustig wachten. Na ons kwamen er nog veel meer mensen aan die netjes achteraan sloten. We zaten heerlijk in het ochtendzonnetje en vermaakten ons prima met koffie, thee, sigaretten en muziek die op mobieltjes afgespeeld werd. Om 10.00 uur stond iedereen op en sloot naar voren aan. Iedere keer maakte een agent het hek open en konden er mensen doorlopen om kaarten te kopen. Om 10.30 uur hadden we voor 75 pesos drie kaarten te pakken. Voor die prijs had je er bij het hostel slechts een half kaartje.

In aanloop naar de wedstrijd schuifelden we door de gezellige drukte over de zondagse antiekmarkt in San Telmo waar PiPi een bakkalieten tangoplaat bij een oude man op de kop tikte. Hierna gingen we naar de Boca-wijk waar we rondliepen en getuige waren van de tango op een van de terrassen. Rond 15.45 uur, anderhalf uur voor de wedstrijd, zaten we in stadion. Ons vak zat al behoorlijk vol en er werd al flink gezongen en gejelld. We zaten onder het vak met Independiente supporters die door Boca-fans vooral met de woorden "puta" en "madre" uitgedaagd werden. Hierop wierpen zij plastic flessen naar beneden. Een fles schampte Martijn's eens weelderige haardos.

Om 17.15 uur was het zover. Boca begon slecht aan de wedstrijd. De meeste passen kwamen niet aan. Independiente was gevaarlijkste ploeg en kwam een paar keer gevaarlijk door. Dit resulteerde al snel in de 0-1 door een eigen doelpunt. Een voorzet van rechts werd ongelukkig door een verdediger achter zijn eigen doelman gegleden. In Nederland valt het hele stadion dan stil maar de barra bravas, de fanatieke fans van Boca, begonnen hun ploeg nog harder aan te moedigen. Het werd nooit stil. Boca bleef matig spelen en verzorgde weinig goede aanvallen. Ze werden weggetikt door Independiente dat een grote kopkans op de 0-2 miste. Na een rode kaart voor een Boca-speler na ruim half uur spelen zagen we het even niet zitten. Maar de barra bravas bleven trommelen, zingen en jellen.

Na de rust een beter Boca. De passes kwamen meer aan en er ontstond meer druk op het Independiente doel. Na een paar kansjes volgde de gelijkmaker na een mooie aanval uit het boekje. Sterspeler Juan Roman Riquelme, eerder mislukt bij Barcelona en na onenigheid met de trainer van Villareal teruggekeerd naar zijn vaderland, kreeg de bal iets voor de 16 en speelde in op de met zijn rug naar het doel staande spits. De bal werd panklaar teruggekaatst waarna de doorgelopen Riquelme hem met binnenkantje rechts in de hoek langs de kansloze Independiente-doelman werkte. De steile tribunes ontploften. De nummer 10 liep langs de hekken en deelde kushandjes uit. "RIQUELME, RIQUELME, RIQUELME" golfde er als een orkaan uit 50.000 kelen.

Niet veel later kregen we een ongelofelijke hoeveelheid kippenvel. Iedereen, maar dan ook werkelijk iedereen in het barra brava vak begon te springen. We keken tegen een blauwgele oceaan bij windkracht 10 aan. Dikke rillingen kropen over ons lijf. Met 10 man bleef Boca de betere ploeg en kreeg nog wat kansen. Vijf minuten voor tijd kreeg Boca nog dé kans op de 2-1. Uit een afgeslagen corner kwam de bal bij de linksbuiten die met een fraaie actie de keeper omspeelde maar vanuit een moeilijke hoek de bal naast schoot. Hij had beter af kunnen leggen op de vrijstaande spits, was onze mening. Een gelijkspel was volgens ons een goede afspiegeling van de wedstrijd. Toen we uit het vak liepen en langs het barra brava vak kwamen liepen de trommelaars net het stadion uit. Een grote optocht liep er achteraan. Dus wij ook mee. Ge-wel-dig! We liepen naar huis toen we nog ingehaald werden door een stampvolle bus waar Boca nog volop aangemoedigd werd: heerlijk! Wat een fantastische ervaring was dit. Een aanrader voor iedere rechtgeaarde voetbalsupporter.

De volgende dag maakte Martijn kennis met het reizen. Met de nachtbus gingen we van Buenos Aires naar Mendoza. Daar zouden we overstappen op de bus naar San Juan. Vanaf deze plaats volgde de laatste etappe: het kleine plaatsje Barreal. Martijn zorgde voor een prachtig contrast: hij was de eerste persoon die wij zagen met een Ralph Lauren polo en een rugzak!!! "Nu hoor ik er echt bij" riep hij enthousiast. Hij had de nachtelijke 13 busuren goed verteerd en voelde zich fit de toen we ons om 9.00 uur in Mendoza meldden. Om 10.00 uur zaten we al weer in de bus naar San Juan waar we 2,5 uur later arriveerden. Hier kregen we een flinke teleurstelling te verwerken.

De enige busmaatschappij die naar Barreal reed deed dat om 8.00 uur en 18.15 uur. Vijfenhalf uur wachten! Ja Martijn, ook dat hoort bij budget reizen! Gezien Martijn's beperkte tijd wilde hij niet wachten maar de resterende 200 kilometer per taxi afleggen. De chauffeur vroeg in eerste instantie 250 pesos. Na afdingen reed hij ons voor 150 pesos (€ 33) door prachtige natuur naar Barreal en zette ons bij een restaurantje af. Nadat we wat gegeten hadden vroegen we aan wat mannen die op het terras zaten waar we konden slapen. Martijn was getuige van de bijzondere Argentijnse gastvrijheid: de mannen gebaarden dat we in hun pickup konden stappen. Ze zouden ons rond rijden totdat we wat leuks gevonden hadden. Ze reden ons naar "La Ribera" waar we een cabana, een houten huisje, met badkamer, keuken en in totaal zes bedden te zien kregen. De oudere, bebrilde eigenaresse vroeg 150 per nacht. Zo te zien sliep er verder niemand zodat we afdongen tot 110 pesos (€ 24) wanneer we er twee of drie nachten zouden slapen. De pickup werd voor gereden en we konden onze bagage er zo uit vissen. Helemaal super! Met een ferme handdruk werd de chauffeur bedankt en nagezwaaid. Na ongeveer 22 uur onderweg geweest te zijn hadden we weer een kamer. Ja Martijn, ook dit is budget reizen!

Nadat we ons goed ingesmeerd hadden maakten we ons de volgende dag op voor een hike door de omliggende bergen. Bij de plaatselijke supermarkt kochten we water, croissantjes en koekjes voor onderweg. Al snel kregen we, zoals wel vaker, een hondje mee. Martijn, niet ingeënt tegen rabies, moest al niet veel van honden hebben en nu ging die kuthond nog helemaal met ons mee! We legden ongeveer twee kilometer af voordat we de bergen in trokken. Voor een beter uitzicht en een verkoelend windje klommen we een heuvelkam op. Vanaf hier had je een prachtig uitzicht op de vallei met daarin de sneeuwtopbergen die ons rustig in de gaten hielden. We volgden de heuvelkam omhoog en daalden na een kwartier een stukje af. In de schaduw rustten en dronken we waarna we weer omhoog klommen. We liepen om een berg heen en kwamen bij een mooi uitzichtpunt. Na wat foto's klauterden we rustig door tot onderaan de top van een berg. We zagen geen pad meer zodat PiPi eerst polshoogte ging nemen. Hij kwam terug met de mededeling dat het volgens hem te doen was maar dat hij niet uit kon sluiten dat we alsnog het hele stuk terug moesten. We liepen over de top van de berg waar het vlak was en het langzaam naar beneden af liep. Stilaan werd het wat steiler en gevaarlijker. Martijn vond het verstandiger om door een geul af te dalen. Dat deden we. Soms was de ondergrond erg los en moest je echt wel even uitkijken dan weer was hij hard en viel het mee. Om beurten glibberden we af en toe over de losse stenen. We kwamen in een iets bredere rivierbedding uit die nu droog lag. Maar wanneer het regende leidde het geen twijfel dat het water hier flink naar beneden zou kletsen. Nadat we opnieuw in de schaduw uitgerust hadden liepen we het laatste stuk, als door een verlaten mijn, terug. We hielden een pickup aan die ons op een kruising afzette. Het laatste kwartier liepen we naar huis. Martijn had de ongeveer vijf uur durende hike erg leuk gevonden. Hij hield het thuisfront voortdurend sms-end op de hoogte van zijn belevenissen. Toen zijn vrouw kennis nam van het feit dat hij zo lang gelopen had én het nog leuk gevonden had vroeg ze zich hardop af of hij thuis nu ook wijn zou drinken (voor de meeste mensen die Martijn's drinkgedrag niet kennen: hij drinkt NOOIT!).

Barreal was een heel relaxed plaatsje waar op zich niet zoveel te doen was. De afstanden waren relatief groot maar we maakten prima gebruik van de Argentijnse gastvrijheid, auto's en pick-ups zodat we nooit zo lang hoefden te lopen. Na een dag relaxen probeerden we vervoer terug naar Mendoza te regelen. Taxi's reden hier niet, die moest uit San Juan komen. De verlangde 300 pesos (€ 66) was ons iets te gortig zodat we met de bus terug gingen. Maar die vertrok om 3.00 uur 's-ochtends! Niet echt ideaal maar we hadden weinig keus.

In Mendoza relaxten we in de vele parken die de stad rijk is. Hier kwam er een einde aan Martijn´s ontdekkingsreis die terug naar Nederland vloog. Hij had er met volle teugen van genoten en had een goed beeld gekregen van hetgeen wij meemaken op onze reis. Toen Martijn weg was zat het ons meteen tegen. Toen we om 12.00 uur de gore, gare kutbus van Tramat naar Salta in stapten bleek Pipelori´s stoel niet naar achteren te kunnen. De buschauffeur werd ingeschakeld maar die kon ook geen beweging krijgen in de stoel. En de monteur was op deze zondag niet beschikbaar! We weigerden 18 uur in een bus te gaan zitten waarvan de leuning alleen maar rechtop kon staan. De tassen konden uit het ruim geladen worden…heerlijk als de rest van de bus op je zit te wachten!! We kregen ons geld keurig terug. Echter…de volgende bus ging pas om 20.00 uur. Acht uur wachten…geen ramp…gewoon de strandmaat op het gras uitspreiden, een sandwich en een bakje koffie kopen en lekker liggen. Die bus komt wel een keer!!

Dat was het voor deze keer. We zijn nu op weg terug naar Bolivia waar we de zoutvlaktes van Salar de Uyuni gaan bezoeken. Toen we de eerste keer in Bolivia waren stonden die onder water. We hopen nu op beter weer. De video´s tonen de prachtige bergen rond Iruya, het stadion van Boca en dé kans op de winnende treffer voor Boca.

PiPi en Pipelori