Yah Man

Hallo allemaal,

Via deze weg heten we onze trouwe volgers en ook de mensen die zich onlangs op de mailinglist aangemeld hebben van harte welkom op onze vernieuwde site. Waarom de site vernieuwd is? Omdat we aan het tweede deel van onze reis begonnen zijn. Het eerste deel, elf maanden Azië, sloten we begin mei af om vervolgens voor een korte tijd huiswaarts te keren. Aangezien we veel langer in Azië bleven dan gepland stonden we voor de keuze óf Australië en Nieuw-Zeeland bezoeken óf Midden- en Zuid-Amerika aandoen. De keuze was niet moeilijk: Midden- en Zuid-Amerika.

In Azië zochten we naar goedkope vluchten. We kwamen erachter dat het goedkoper was om via Europa naar Zuid-Amerika te gaan dan over Australië. Bijkomend voordeel was dat we in Nederland wat mensen konden bezoeken. Eenmaal in Nederland kwam daar niet veel van door het verwerkingsproces van alle opgedane ervaringen. De geplande stop van drie weken werden twee maanden. Toen onze hoofden eenmaal 'leeg' waren wilden we maar één ding: verder reizen! We boekten een enkeltje Montego Bay, Jamaica. Op 5 juli vertrokken we. Eenmaal geland zaten we gelijk in moeilijkheden:

Bij de immigratiedienst stuitten we op een onverwacht probleem. De juffrouw die onze paspoorten nakeek vroeg ons wanneer we weer uit Jamaica zouden vertrekken. Als overtuigd vrijheidsdier zei Rinze dat we dat nog niet wisten. "Joh, we zijn aan het reizen en zien wel hoe lang we blijven" was zijn commentaar. Volgens de juffrouw mochten we dan het land niet in omdat we geen terugvlucht hadden. Volgens haar scheef de wet hier voor dat bezoekers vooraf een terugvlucht geregeld moesten hebben. Ze haalde haar chef erbij maar ook die was niet te vermurwen. We moesten een vlucht hebben anders kwamen we het land niet in!

We konden achter, de achter haar desk vandaan gekomen juffrouw van de immigratiedienst aan, mee naar het ticketoffice van de national luchtvaartmaatschapij, Air Jamaica. Na een kort wachten maakten we onze wensen aan de bediende kenbaar. Voor een vlucht van Montego Bay naar Cancun via Miami vroeg de man in zijn glazen kooi $ 832 ofwel € 630. 270 Euro duurder dan de thuis op internet gecheckte prijs van € 350. Dit gingen we om de dooie dood niet betalen! We vroegen de nog altijd met onze paspoorten in haar donkere handen staande immigratiejuffrouw of we hier een pc konden gebruiken. Dan zouden we zelf wel een ticket via internet boeken. Dat was volgens haar wel mogelijk maar ze moest eerst weer haar chef raadplegen. Ze belde hem. Toen ze uitgetelefoneerd was merkten we dat we van haar chef in de stront konden zakken. We kregen de lulsmoes dat er geen computer beschikbaar was. Besluiteloos keken we elkaar aan. De juffrouw werd wat ongeduldig en stelde ons voor de keuze: nú boeken of morgen op hetzelfde vliegtuig weer retour naar huis. Aangezien we slechts een enkeltje Frankfurt-Montego Bay hadden gekocht zouden we die terugvlucht ook nog moeten betalen. En dan waren we in twee dagen nog geen centimeter opgeschoten. Een lekker begin was het niet. Wie dacht om het hier met de in een klein jaar "Azië-backpacken voor beginners" opgedane reiservaringen lang uit te houden die moest vooral over een dikke beurs beschikken.

Maar: we waren weer begonnen! Heerlijk. Koud twee vluchten achter je kiezen en je zat met een levensgroot probleem. En de conclusie: wij waren altijd de verliezers! Het vrouwtje begon nu duidelijk haar geduld te verliezen en probeerde een beslissing te forceren. "Kopen of terug" zullen haar gedachten wel geweest zijn. We overlegden: hoe lang blijven we dan in Jamaica? Twee weken, drie weken? Of ergens er tussenin? En waar vliegen we dan heen? Waar zetten we onze reis voort? Verdomme, daar wilden we nu nog helemaal niet aan denken.

Het verwerkingsproces van extra geleden financiële schade wordt altijd bespoedigd wanneer je gewoon vrolijk blijft lachen en er de positieve kanten van inziet. En als het gevoel hebt alsof ze je een duur ticket willen verkopen en dat dat, gezien de omstandigheden, nog gaat lukken ook dan is het tijd om lachend je creditcard te trekken en vriendelijk tegen de glazen kooi te glimlachen en vragen of de meneer 'alstublieft' een vlucht naar Cancun, Mexico, zou willen boeken. “Yah Man” was zijn antwoord.

Na een paar min of meer tegenvallende dagen in Negril (een plaatsje aan de westkust waar we getuige waren van vooral veel Costa del Sol-vermaak (jetski, parasailen etc) bracht Joseph, de eigenaar van het guesthouse waar we sliepen, ons de heuvels in. We hadden hem verteld dat we Negril niet echt top vonden en dat we contacten met de plaatselijke bevolking zochten. Hierop had hij eens nagedacht en aangeboden om ons naar een gastgezin te brengen.

Toen de eerste druppels van een moessonbui begonnen te vallen werden we afgezet bij een soort van veredelde stacaravan met veranda. Onze gastheer, Harry, stelde zich voor. Harry en Joseph spraken in het plaatselijke Patois met elkaar waarna Harry onder het motto "Yah Man, Jamaica, no problem" aangaf dat we hier wel konden slapen. Harry bleek alleenstaand en dat was anders dan een gezin maar goed. Wat onwennig stonden we met onze rugzakken in Harry's kleine keukentje. Buiten een simpele kookplaat, een koelkast die het niet deed en het simpele keukentje stond er een éénpersoons bed. Hij vertelde dat er geen elektriciteit was, een gevolg van de rekening niet betalen. Hij liet ons de rest van het huis zien wat slechts bestond uit een klein kamertje met een tweepersoons bed en een veranda. Zowel douche als toilet waren buiten in de open lucht. Op de veranda maakten we nader kennis met elkaar voordat Harry met een verrukkelijke mango terugkwam.

De moessoenregen geselde de stacaravan. Het regenwater kletste als talrijke kleine watervalletjes naast elkaar uit de geulen van de golfplaten in de struiken. Aan de rechterkant hing een halve dakgoot die afliep naar het midden. Harry duwde een grote witte emmer onder de halve goot. De flinke straal die daar liep werd zo opgevangen en door Harry gebruikt als kook- en drinkwater. Van het opgevangen regenwater zette hij een bakje koffie. Hierna bereidde hij een Jamaicaanse maaltijd. Deze bestond uit kleine gekookte bananen die naar kool smaakten, dumplins, gebakken ui en saltfish (gepekelde vis). Het smaakte prima. Nadat het even droog was geweest begon het weer te storten. Het enige wat we konden is op de veranda hangen en roken. We verveelden ons doordat we geen kant op konden door de regen. Gelukkig was het na drie kwartier weer droog en besloten we een stukje te gaan lopen.

Tijdens de wandeling werden we door veel mensen begroet en steevast moesten we binnenkomen. Wat voelde je een ongelofelijke warmte van deze mensen! De manier waarop de mensen met veel respect met je omgaan was verpletterend. Zo kwamen we terecht bij een levensgrote villa waar drie op het oog criminele ghettoboys met hun gepimpte auto's buiten stonden. Toen Mirjam vroeg hoe ze de kost verdienden antwoordden ze dat ze verkeersborden maakten. Om dit te bewijzen liep er een de villa in en stopte niet voordat hij een stuk of vijftien borden had laten zien.

Toen we terugkwamen bij Harry werden we in de tuin door twee nieuwe gezichten begroet. De een, Steve, stelde zich voor als de broer van Harry. Hij woonde boven in de heuvels en vertelde dat hij daar een wietplantage runde. Hij kwam regelmatig even bij Harry kijken en liep dan ook gewoon het 'hele' huis door. We hadden al in een eerder stadium door dat Joseph ons niet bij een gastgezin had afgezet maar dat we bij de broer van de lokale drugsbaron sliepen was toch weer een ander verhaal. Steve liet een ons ganja zien die hij net geknipt had. De dikke joint die in zijn mondhoek bungelde wipte op en neer toen hij Mirjam uitgebreid complimenteerde met het door haar gezette bakje gekookt regenwater met oploskoffie.

Mirjam moest plassen en zocht het golfplaten poephuis op 20 meter van de woning op. In het midden was een houten wc-pot met deksel gemaakt. Doorspoelen deed men hier niet. Het was gewoon een gat in de grond waar de drollen zich verzamelden. Toen ze het deksel eraf tilde kwam er binnen enkele seconden een enorme stank omhoog. Ze kon zich niet herinneren dat ze zelfs in India zo'n stank had meegemaakt. Eigenlijk wilde ze snel snel snel maar ze moest voorzichtig zijn om al staande haar evenwicht op de poepdoos te bewaren. Recht richten was moeilijk omdat ze niet naar beneden kon kijken in verband met de stank. Kokhalzend en haast over haar nek gaand was ze blij toen ze buiten weer frisse lucht snoof. De hele avond zaten we op de veranda en blikten terug op de afgelopen dag. Het was niet helemaal wat we ervan verwacht hadden. Er was hier niets te doen dan wandelen. De omgeving was aardig maar we hadden wel eens in mooiere heuvels gezeten.

De volgende dag liet Harry ons de douche zien. Deze was gemaakt van golfplaten en had geen dak. Een opgeknoopte groene tuinslang met een rond stukje hout in de opening gewrongen diende als douche. Het stukje trok je eruit zodat het water ging lopen. We keken elkaar aan. Mirjam sloeg de douche vandaag voor het gemak over. Rinze kroop eronder. Op blote voeten was het echt heerlijk douchen met het gisteren opgevangen regenwater. Wat een vrijheidsgevoel in de jungledouche! Enthousiast vertelde hij Mirjam hoe lekker het wel niet was die daarop besloot om toch haar kleren uit te trekken en een frisse douche te nemen. Ook zij genoot ervan.

Uiteindelijk kwamen we aan in "Treasure Beach", aan de zuidkust. Het was er erg rustig. De zuidkust is nog niet ontdekt door het toerisme maar in onze ogen is dat slechts een kwestie van tijd. Geen hotels, slechts een paar guesthousjes en lokale mensen die hun tweede huis verhuurden. We huurden een groot huis (180 m2!!) met een keuken, een woon- en slaapkamer en een veranda over de hele breedte van het huis voor 1200 jay (€ 13) per dag. We douchten heerlijk buiten onder een afgedopte waterleiding die aan het hek bevestigd was. Natuurlijk hadden we binnen een douche maar sinds we bij Harry buiten gedouched hadden was dit favoriet.

Het strand was schitterend: golven die op het koraal kapot spatten, rotsen en bomen. Aan het strand slechts een paar zelf in elkaar geknutselde houten strandtentjes van lokale rastafari's die overdag dienst deden als barretje en waar men 's-nachts in sliep. Bij Zebby, een van de rastafari's die een oog door een "ongelukje" kwijt geraakt was, zaten we vaak. Overdag kookte hij en we konden altijd mee-eten. Ook verwende hij ons met heerlijke mango's en meloenen en natuurlijk "Yah Man"-de hij er flink op los.

Het mooiste van onze hele Jamaica reis was gewoon aan komen lopen. Een hond. Nadat we hem aangehaald hadden liep hij gewoon met ons mee naar huis. We gaven hem te eten en kennelijk waardeerde hij dat zo dat hij niet meer van onze zijde week. We ravotten met hem op het strand, namen hem mee het water in, liepen hele baaien met hem af en zorgden goed voor hem. We waren volmaakt gelukkig. Meer heb je niet nodig. Een nieuwe auto? Nieuwe kleding? Veel geld? Nee hoor, je kunt met veel minder intens gelukkig zijn. De onvoorwaardelijke liefde die je van zo’n diertje krijgt is onbetaalbaar. Het afscheid van ons boefje was dan ook voor allebei erg zwaar. We jankten er flink op los.

Pipi en Pipelori