Slapen bij Francisco

Hoe jammer ook, we moesten afscheid nemen van Colombia. Afscheid nemen is soms lastig maar inmiddels kijken wij er anders tegenaan: het betekent altijd weer een nieuw begin van iets moois! In Ecuador streken we als eerste neer in Otovalo waar we hoofdzakelijk voor de zaterdagmarkt kwamen. Otovalo bleek een leuker plaatsje dan gedacht. Het had gezellige straatjes en de plaatselijke bevolking liep rond in prachtige klederdracht. Voorts verbleven we in een goed hotel waar men als lunch een vijfgangen diner serveerde. Een bak popcorn, een aperitiefje, soep, het hoofdgerecht, een toetje en allebei een verse fruitsap voor $ 3 p.p! Helemaal niet gek als je bedenkt dat de hoofdmaaltijd onder andere uit Ecuadoriaanse delicatesses als gebakken koeietong en lever bestond!

In de koloniaalse hoofdstad Quito bleven we een paar dagen voordat we op een ochtend de bus namen naar Latacunga. We begonnen aan de "Quilotoa-loop". Dit was een ronde door het Andes-gebergte van Ecuador waar je mensen zag die nog volgens oude tradities en in klederdracht leefden. Om er te komen was je afhankelijk van de bus. Deze bracht je naar de verschillende plaatsjes maar er was er geen die de hele ronde deed. Je moest dus overstappen. Onderweg kon je in verschillende dorpjes slapen. Latacunga werd algemeen beschouwd als het startpunt van de ronde. Toen we de bus uitstapten leek het ons niet echt een interessant plaatsje zodat we het vrouwtje van een eetkraampje informeerden of er nog een bus naar het volgende dorpje, Zumbahua, ging. Die ging er. Rond 16.15 uur stapten we in. Het landschap was prachtig. Hoe verder we kwamen hoe meer mensen we zagen die in rieten hutjes leefden waarvan het dak de grond raakte. Regelmatig stopte de bus om er wat mensen in de middle of nowhere af te zetten. Electriciteit was hier niet en om water te krijgen moest men zich tot riviertjes wenden. De mensen bedropen zichzelf met behulp van hun schapen, ezels, lama's en het telen van gewassen op de akker.

We werden buiten het 'centrum' van Zumbahua afgezet. Het bleek een klein plaatsje in de bergen met haast alleen zandwegen. Omdat het zo donker zou worden daalden we een zandweggetje af in de richting van het centrum op zoek naar een slaapplaats. Pipelori ging voorop terwijl PiPi achter haar foto's maakte. Bij een huis kwam er een meisje van een jaar of negen met achterop haar rug een jongen van een jaar of drie. Ze staarden naar de vreemde snuiter met zijn fototoestel. Vijf meter verderop blafte een rottweiler naar PiPi terwijl hij verwoede pogingen deed om zich van zijn ketting te bevrijden. Niet veel later kwam er een man uit het huis die belangstellend vroeg waar hij de fotograaf vandaan kwam. Er ontstond een gesprek. Pipelori, die een stukje beneden wachtte, kwam er ook bij staan. De starende kinderen waren voor PiPi aanleiding om de man te vragen of hij een foto van het stel mocht maken. "Natuurlijk" was het korte commentaar. Toen de kinderen de foto zagen gingen ze helemaal uit hun dak. De man vertelde dat het meisje iemand uit het dorp was en het jongetje was Roberto, zijn zoontje. Na een verdere kennismaking nodigde hij, Francisco, ons uit voor bakje koffie. We vonden het een heel warm aanbod maar voelden ons een beetje bezwaard. "Eerst gaan we een slaapplaats zoeken omdat het donker wordt en daarna komen we wel terug" antwoordden we. "Maken jullie je daar maar geen zorgen over" antwoordde Francisco "ik loop wel met jullie mee". We keken elkaar aan en hadden wel zin in deze plotselinge wending. We aanvaardden de uitnodiging, deden onze rugzakken af en zetten die buiten voor de deur.

Onze gastheer liep naar binnen en we hoorden hem tegen iemand zeggen dat er koffie gemaakt moest worden voor zijn "amigos de Holanda". Achter de voordeur was een betonnen bouwvloer waar rechts een grote teil met aardappelen stond en links een berg met gedroogde, inmiddels zwart geworden, peultjes. We staken schuin over en beklommen een stenen trapje. In het felle licht van een Nederlands trots, twee Philips TL-balken, zagen we opa met een plaatselijk veel gedragen vilten gangsterhoed. Hij zat op een tweepersoonsbed wat tevens als bank diende. Het stond namelijk vlak naast de eettafel waar geen stoelen aan stonden. We gaven hem een hand en stelden ons voor. Hij begon breed te grijnzen en we gingen maar naast hem op bed zitten. Er stond nog een tweede tweepersoonsbed. Het vertrek was woon-, eet- en slaapkamer ineen. Hier leefde men. Kleding werd bewaard in rieten manden. Nette kleding hing met een kledinghanger op aan een doorhangend latje wat met roestige spijkers aan het plafond vastgezet was. Een goor kleed aan een touwtje voor het raam gespannen diende als gordijn. De tv stond aan. We zagen een oude cowboyfilm met Charles Bronson. Luxe kende men hier niet maar men had wel de beschikking over een mobiele telefoon en een dvd-speler met stapels dvd's!

De koffie werd gebracht door Carmen, de vrouw van Francisco. Ook aan haar stelden we ons voor en maakten nader kennis. Ze had ronde, platgedrukte oliebollen die smaakten naar uitgedroogde Zeeuwse bolussen meegebracht. Die was best lekker behalve de haar die PiPi uit zijn voedsel moest trekken. Francisco vond het leuk wanneer we de gemaakte foto's op zouden sturen. Hij schreef zijn adres in ons schriftje, wees naar een bed en vroeg of we geen zin hadden om daar vannacht in te slapen. Het betekende dat we met z'n allen in dezelfde kamer zouden slapen. Over dit fantastische aanbod hoefden we niet lang na te denken: wat een warmte en gastvrijheid! De tassen werden naar boven gedragen.

Toen we buiten een sigaretje rookten kwamen Roberto en het meisje met een lekke plastic bal aanzetten. Het was tijd om te voetballen. We deden gezellig mee en wat beleefden de kinderen er een plezier aan. Het begon te regenen. De nog buiten hangende was werd binnen gehaald. Van de prikkeldraad waslijn. Enorm handig want zo had je geen knijpers nodig. Francisco wees ons de wc, een houten hokje buiten in het grasveldje voor de deur, kadastraal bekend als zijn voortuin. Helaas had het geen licht. Volgens hem konden we de deur het beste open laten zodat je nog wat lichtschijnsel van de TL-balken binnen had! Hij moest nog in het dorp zijn en vroeg ons mee te gaan. In zijn pick-up werden we over een hobbelige zandweg behoorlijk door elkaar gehusseld. Bij een huis stopte hij, stapte uit en liet de motor draaien. Hij kwam terug met een zwart plastic tasje wat PiPi op schoot nam. Die zat nog in zijn korte broek omdat de temperatuur vanochtend in Quito nog bijzonder aangenaam was. Maar nu, op 3.500 meter, was het een stuk frisser. Hij had het al niet warm en toen hij merkte dat er een koud goedje in het tasje zat vroeg hij Pipelori het op schoot te nemen. Die was vanochtend in lange broek vertrokken en had inmiddels haar trui ook aan. Ze trok het zakje een klein stukje open. Ze zag de poten van een kale kip. Gadver, een koude kip op schoot!

Thuis waren Carmen en opa in de keuken. Daar was het redelijk warm vanwege de hoge vlammen van het gasfornuis. Verwarming kende men hier niet. Carmen kookte, opa zag dat het goed was en de tweede hond van het gezin, een echte kroelkont, zat met zijn dikke neus in de plastic emmer met afval. We vroegen beleefd of onze gastvrouw hulp kon gebruiken. Normaal werd die altijd geweigerd maar Carmen vormde een uitzondering op deze regel. We werden aan het werk gezet en konden meehelpen de salade te maken. De kale kip zat in z'n eentje in de pan. Die had het niet koud meer want hij kookte flink. Ook de aardappels waren bijna klaar. Witte mais, die zover wij weten in Nederland als koeienvoer dient, werd bij de kip gekieperd en kookte het gezamenlijk door.

Eenmaal klaar werd er in de keuken voor iedereen een bordje met aardappelen, een stuk gekookte kip, witte mais en een salade van tomaat, paprika en ui opgeschept. Gezamenlijk aten we in de woon-, slaap- en eetkamer. We zaten weer naast opa op bed terwijl Carmen, Francisco en Roberto het andere bed bevolkten. De kleine Roberto kreeg de kippepoten af te kluiven. En dan niet een kippepoot zoals wij die kennen. Nee, letterlijk de kippepoten. Eerst spoot hij er ketchup overheen met als resultaat meer op bed dan op de kip. Gaandeweg zat zijn hele toet onder. Heerlijk!

We hadden het er met elkaar over gehad hoe we zouden slapen. Er waren twee bedden en zes personen. Zouden zij met z'n vieren in een bed slapen? Dat leek ons wat veel. We boden daarom aan dat opa bij ons in bed kon. Volgens Francisco was dat niet nodig want ergens had men nog een bed waarin opa ging tukken. Voor we gingen slapen haalde Pipelori het witte gordijntje wat als afscheiding naast het bed hing naar beneden. Die was echter met de TL-balk verbonden met als resultaat dat Nederlands trots half naar beneden kwam. Het schroefje was uit het vermolmde hout gekomen en wilde niet meer terug. PiPi stak een aanwezige oude tandenborstel tussen het hout, bevestigde hier een stuk touw aan en zo werd de TL-balk gefixt. Wij sliepen in het ene tweepersoonsbed terwijl Francisco, Carmen en Roberto in het andere doken. Een nieuwe geweldige nieuwe ervaring: slapen bij een lokale familie in dezelfde ruimte! Maar hoe deed men dat nou wanneer men 's-nachts moest plassen? Liep men dan naar buiten naar het hok zonder licht? Nee hoor! 's-Nachts hoorden we Carmen op een gegeven moment tegen haar zoontje praten. Niet veel later hoorden we pisstraaltjes in een plastic emmer. Blijkbaar moest Carmen zelf ook toen we heel wat krachtigere stralen hoorden kletteren!

Toen we er de volgende dag om 6.45 uur uit waren vroeg Francisco of we wilden douchen. PiPi vroeg of er dan warm water was. "Tuurlijk", antwoordde Francisco, "loop maar even mee". We volgden hem naar de keuken waar een grote pan op het vuur stond. Het warme water werd in een teil gegoten waarna er nog een beetje koud kraanwater bij ging. We hadden een ander beeld bij het hebben van warm water. Dat komt toch uit een kraan? In ieder geval was het geweldig dat er een teil warm water, een witte handdoek én een gloednieuw stuk Rexona zeep klaar lagen. We beperkten ons tot het gooien van wat water op het gezicht en het wassen van onze handen.

Na een beetje deo waren we klaar voor een nieuwe dag. Die begon goed met soepje van bouillon met daarin vermicelli, witte maiskorrels, een halve gele maiskolf, gekookte kip en aardappels die op het bed waar we de nacht doorgebracht opgegeten werd. Omdat we vandag door wilden om eerst het kratermeer van Quilotoa te zien en daarna door te gaan naar Chugchilan vroegen we Francisco hoe laat de bus daarheen ging. Hij vertelde dat er slechts één keer per dag een naar Chugchilan ging. Om 14.00 uur. Hij bood aan om ons naar het kratermeer, 14 kilometer verderop, te brengen. Dat vonden we, wederom, zeer gastvrij. Ondertussen kwam Carmen afscheid nemen. Die ging vandaag samen met Roberto naar haar zus in Latacunga.

We hesen onze bagage in de laadbak van de pick-up en we gingen op weg. Het fijne was dat Francisco onderweg stopte zodat we foto's konden nemen. Bij een aantal diepe ravijnen wachtte hij en bood ons de mogelijkheid om er rustig van te kunnen genieten. Wanneer we dit stuk met de bus waren gepasseerd dan hadden we het slechts snel aan ons voorbij zien trekken. Onderweg werden we kort opgehouden door een klein ventje, een man en een vrouw die met hun kudde schapen, ezels en een lama over de weg liepen.

Na half uur stonden we in Quilotoa, bekeken het kratermeer en schoten foto's. Het was prachtig maar maakte weinig indruk. Het is namelijk een heel verschil wanneer je ergens heen gebracht wordt om er rond te kijken en er je foto's te trekken dan wanneer je, op Lombok, na een dag van lopen, klimmen, klauteren, veel zweten, flink afzien én van 800 naar 2600 meter geklommen bent het kratermeer met daarin een dun laagje mist van de Gunung Rinjani aanschouwt. Dat maakte pas indruk! Rond 11.00 uur overlegden we hoe verder te gaan. Er waren drie mogelijkheden om in Chugchilan te geraken: met de bus, lopend of Francisco moest ons aanbieden om ons nog 14 kilometer verder te brengen. Het leek ons goed te gaan lopen. Het was wel een heel eind maar we hadden de tijd. En mocht de bus van 14.00 uur uit Zumbahua ons inhalen dan konden we nog altijd mee.

We nodigden Francisco uit om wat te drinken. Quilotoa was eigenlijk een straat waarin eenvoudige guesthousjes en restaurantjes zich richtten op toeristen die het kratermeer komen bekijken. In een zeer basic restaurantje, eigenlijk meer een soort grote open keuken met wat houten tafels en bankjes erbij, bestelden we warme chocolade. Ongevraagd kregen we watermeloen, bananen én een klein soort cakeje erbij! Het was dan wel een zeer simpele accommodatie maar de service was ongekend goed. We vertelden Francisco dat we onze weg lopend vervolgden. Hij keek eens naar buiten en voorspelde dat het zou gaan regenen. Dat leek ons niet prettig zodat we er meteen een streep door zetten. Maar om hier nog drie uur op de bus te moeten wachten hadden we geen trek in. Francisco bood aan om mee terug naar zijn huis te rijden, daar te wachten en de bus te pakken. Dat leek ons de beste optie dus we stapten weer in zijn pick-up. Onze gastheer kreeg al snel gelijk want het begon inderdaad te regenen. Onderweg klommen er nog wat mensen in de laadbak die verderop afgezet werden.

Thuis kregen we nog een bordje stevig gevulde soep voordat Francisco zei dat hij er vandoor moest. Hij had zojuist een telefoontje gekregen en moest mensen uit het ziekenhuis ophalen. We konden rustig in zijn huis blijven totdat we gingen. Voordat hij vertrok bedankten we hem uitvoerig en gaven hem $ 30 voor de goede zorgen. Hier had hij duidelijk niet op gerekend. We vonden het fijn om op deze manier een lokale familie te steunen die het niet breed had maar datgene wat ze hebben met jou deelden. Om half twee trokken we de voordeur dicht en waren we het er roerend over eens: wat een gastvrijheid in de Ecuadoriaanse bergen!

Kijk weer mee met wat wij zagen: Francisco en de buitenkant van zijn huis, het huis van binnen toen wij alleen thuis waren, de korte schapenopstopping, huisjes langs de Quilotoa loop en de natuur zoals we die op de loop zagen.

Inmiddels is ons volgende verhaal in voorbereiding. Onlangs dat de kerst al weer achter de rug is vragen wij jullie speciale aandacht voor de komende aflevering. Het was voor ons een kerst om nooit te vergeten!!! Een tipje van de sluier: we hebben (weer) op een hele vreemde plek geslapen!!!

PiPi en Pipelori