Colombi...JAAAA!!!

We waren door de Lonely Planet gewaarschuwd voor Bogotá en Colombia in het algemeen. Gewapende overvallen, zakkenrollen, diefstal uit je kamer. Deze dingen schenen normaal te zijn. Tevens moesten we voorzichtig zijn bij de pinautomaat. Criminelen zouden je volgen en je een paar straten verder overvallen. Het beste was een taxi te nemen na het pinnen. Wanneer je overvallen zou worden zouden de lokale mensen je niet helpen omdat ze bang waren. Ook scheen je in het donker niet alleen over straat te kunnen en moest je oppassen voor fake-agenten. Wanneer die naar je paspoort vroegen kon je je portemonnee inleveren. Bang waren we niet maar we hadden er geen 100% veilig gevoel bij.

Het bleek allemaal loos alarm. Het zal ongetwijfeld in het jaar van uitgifte van onze reishulp (2004) wat minder veilig zijn geweest maar Bogotá leek ons op dit moment een veilige stad. Je zag veel politie en soldaten op de been. Deze mensen droegen ongetwijfeld bij aan de toegenomen veiligheid. Er stonden een aantal fraaie oude gebouwen in Bogotá en de sfeer in deze kosmopolitische stad had wel weg van die in Amsterdam. Je kon er in je blote kont lopen zonder dat iemand zich daar druk om maakte. Zo voelde het althans. Bogotá was een stad van mooie museums, koloniaalse kerken, futuristische architectuur en straatartiesten. De mensen die je op straat zag leken welvarend. Wanneer je wat meer in de achteraf straatjes keek zag je meer armoede.

We namen de bus van Bogotá noordwaarts naar Villa de Leyva. Bij de ingang van het busstation stond een metaaldetector en werd de bagage van iedereen gecontroleerd. Toen de agent die verantwoordelijk was voor de controle ons zag gebaarde hij dat wij gewoon door mochten lopen. Met een bekeken boog liepen we om de detector heen en met ons grote hakmes in de kookdoos zo het busstation op!

Villa de Leyva lag prachtig op 2100 meter hoogte tussen de groene heuvels. Het was een klein koloniaals dorpje met alleen witte huizen en straatjes bekleed met grote in hoogte verschillende keien. Het liep erg onhandig maar samen met de mensen te paard die je soms zag zorgde het voor een Middeleeuws sfeertje. Vanaf de heuvels had je een prachtig zicht op het dorp en de schitterende omgeving. De eerste avond dat we er waren blikten we terug op de eerste dagen in Colombia. Het landschap wat tijdens de busritten aan ons voorbij trok was betoverend. Colombianen waren bijzonder open, vriendelijk en behulpzaam zonder meteen geld van je te willen hebben zoals we in de meeste andere landen gewend waren.

Na twee dagen in Villa de Leyba hadden we besloten om de volgende dag door te reizen maar 's-middags kwam er een Nederlands koppel uit Limburg, Ralph en Gaitri, aan. Zij waren vanuit Azië naar Buenos Aires gevlogen. Via Argentinië, Uruguay, Bolivia, Peru en Ecuador ontmoetten we ze nu in Colombia. Ze gaven ons waardevolle tips over hostels en plaatsen die de moeite waard waren. 's-Avonds gingen we met elkaar uit eten en daarna doken we de supermarkt in. Ralph en Gatri kochten twee literpakken cabernet sauvignon terwijl wij het met een fles rosé deden. Onze fles was al snel op en Ralph schonk onze bekers vol met rode wijn. We waren niet bepaald rode wijn drinkers maar het goedje ging er lekker in. Het derde literpak wat Ralph aanrukte ging er ook aan. De volgende dag had PiPi een kater zodat we besloten om nog een dag te blijven en om de volgende dag met z'n vieren te reizen.

We kwamen in Taganga terecht, een heerlijk laidback, klein plaatsje aan de caraïbische kust. Schitterend aan een baai gelegen, waar de soms witte en soms felgekleurde huizen goed afstaken tegen de groene heuvels en waar de overwegend afro-Colombiaanse bevolking vooral "tranquilo" was en nergens een probleem van maakte. We hadden er een heerlijke tijd met onze Limburgse medereizigers en Gabriel, de lieve housekeeper van ons gezamenlijke hostel die echt alles voor je deed. Playa Grande was ons favoriete strand. Je kon er in vijf minuten met een bootje komen of in twintig minuten met de benewagen door de heuvels. De verkopers op dit strand leurden de hele dag met zonnebrillen, kettinkjes, armbandjes, ijsjes, snorkels, duikbrillen en boden massages aan. Een verkoper van plastic bekertjes gevuld met garnalen, inktvis, koriander, mayo, ketchup en het sap een uitgeperste limoen er overheen deed goede zaken. En terecht want het goedje smaakte super en was verfrissend door de limoensmaak.

De tijd in Taganga werd onderbroken door een tweedaags primitief tripje naar het schitterende "Park Tyrona", volgens zeggen het mooiste natuurpark van Colombia. Toen we de parkfee betaald hadden werden we van top tot teen gefouilleerd en werden onze tassen echt helemaal binnenstebuiten gekeerd. Een jongen die voor ons was had pech: in zijn tas vond oom agent een zakje wiet. Toen de jongen na enig oponthoud weer naar buiten kwam en bij ons in de wachtende jeep kroop vertelde hij dat de agent voorgesteld had om 50.000 pesos (€ 17) te betalen. Het kereltje had afgedongen tot 20.000 en mocht zijn wiet houden! Een supervoorbeeld van de Colombiaanse vriendelijkheid...

10 Minuten later werden we bij een junglepad gedropt. Lopend langs en door grote modderpoelen deed PiPi zijn bemodderde slippers al snel uit en vervolgende, met zijn blik naar beneden gericht teneinde te enorme rode mierenkolonies te ontwijken, zijn weg. Vanwege de hoge luchtvochtigheid zweetten we flink. Het junglepad was prachtig. Afwisselend klommen en daalden we over soms zeer gladde keien en smalle doorgangetjes. Na een uur hoorden we de zee bulderen en bereikten we het strand van Arrecifes. Vanwege de gevaarlijke stroming sliep hier haast niemand. Nadat we even bijgekomen waren liepen we het strand af en kwamen via een klein paadje bijeen prachtige baai met geel zand, grote boulders en afgezet met louer palmbomen. Adembenemend!

Na een volgende baai liep het pad weer door de jungle. We hadden het een beetje gehad maar bereikten na een half uur "Cabo San Juan del Guias", de plek waar we zouden slapen. Een erg basic plek. Je kon er slapen in hangmatten waar een plaatselijke ezel overdag en ook 's-nachts kwam kijken. Of je kon je meegebrachte tentje opzetten onder de kokospalmen op een gewoon kampeerveldje. Aan de wc's kon je merken dat het personeel niet gewend was te werken. En slechts vier voor iedereen was wel erg weinig. Douchen was gemengd in een volledig open ruimte waar meer zand dan tegels lagen en douchekoppen ontbraken. Graag hadden we wat meer privacy gehad. Maar ja, soms moet je dingen nemen zoals ze zijn. Dat is het mooie ervan en blijft je het langste bij.

Maar wat was er dan zo leuk aan? Heel simpel: het lag in het midden tussen twee fenomenaal mooie verlaten baaien slechts gescheiden van elkaar door een strook strand van een meter of 15 waar de golven op het gele zand beukten terwijl ook hier de kokospalmen een oogje in het zeil hielden. Bekijk de foto's en de video en oordeel zelf!

Het afscheid van Taganga was voor Gabriel het meest moeilijk. Met betraande ogen zwaaide hij ons vieren uit. In Carthagena splitsen we ons vieren op en sliepen in een ander hostel. In het schitterende, kleurrijke, gerestaureerde, oude koloniaalse historische centrum liepen we op jacht naar een hapje. Op deze zondagavond was alles dicht. Er was haast niemand op straat. We doolden rond en zagen een politieagent met een afhaalmaaltijd lopen. We vroegen hem waar hij zijn eten had gekocht. Hij antwoordde dat deze maaltijd door zijn baas verstrekt was maar dat hij net in een hotel al gratis gegeten had. Hij bood zijn afhaalmaaltijd aan ons aan. We weigerden beleefd. Toen hij bleef aandringen namen we de witte afhaaldoos in ontvangst! We zaten als echte zwervers op straat. De rijst met kip en frietjes die uit het witte doosje te voorschijn kwamen smaakte ons prima. Ook het verkregen pakje drinken, een tutti frutti met mangosmaak plus rietje, ging er vlot in.

Het warme klimaat in Carthagena (35 graden en in tegenstelling tot in Taganga geen lekker verkoelend windje) zorgde ervoor dat we niet veel zin hadden om wat te doen. We beperkten ons dan ook tot het boeken van de terugvlucht (voor onze fans: 27 april 2008 zetten we weer voet op vaderlandse bodem), wat shoppen en het boeken van een duur driedaags arrangement op "Isla del Pirata", een van de 27 eilanden behorend tot de "Islas del Rosario", op een uur varen van Carthagena. De oude drugsbaron Pablo Escobar bezat hier vroeger zes eilanden. Tegenwoordig staan er huizen van Shakira en Roberto Carlos. Volgens de locals gaat daar veel kreeft en coke naar binnen. De uitgave van twee dagbudgetten per dag praatten we goed doordat dit voorlopig de laatste keer zou zijn aan de Caraibische kust.

Na aankomst om 10.00 uur ging ons eerste pak rode wijn meteen open. Het missen van het ontbijt van vanochtend deed zich bij het eerste glas al meteen gelden. Het lege pak achter latend zochten we teut een plekje in de zon om een beetje bij te bruinen. Eenmaal in het turquoise water waren we de sleutel, de we rond PiPi’s pols gebonden hadden, binnen twee minuten kwijt. PiPi kroop door het raam van ons stulpje naar binnen om de snorkels te halen. Hoe we ook in het water zochten, we konden geen sleutel meer vinden. Met het schaamrood op de kaken vertelden we het barpersoneel wat er gebeurd was. Het was allemaal geen probleem: tranquilo!

Drie dagen aten we heerlijke verse vis en tijdens het happy hour bleven we cuba libres bestellen. Hoewel we dachten voor een paar dagen van verkopers op het strand af te zijn viel dat tegen. Vissers die dagelijks aanlegden en kreeft en krab probeerden te slijten, sieradenverkopers en aanbieders van snorkeltrips zetten dagelijks voet op het eiland. Een zwak als we hebben voor kleurrijke sieraden gingen we voor de bijl. We kochten wat bij de een en we kochten wat bij de ander. Op de laatste middag gingen we met een bootje snorkelen. Het was meer om even wat te doen na alle wijn, cuba libres, eten en hangen maar het was ongekend mooi. De jongen met zijn bootje had ons iedere dag gezegd dat hij een goede snorkelplek wist. Ja, ja, tuurlijk. Maar toen we eenmaal in het water lagen was het prachtig. Hij had ons meegenomen naar een eilandje vlakbij het pirateneiland en had aangegeven dat we om het eiland moesten snorkelen. We begonnen in de luwte waar we al meteen onder andere een rog waarnamen. Langzaam snorkelden we rond het eiland en kwamen bij de koraalriffen. In de middag waaide het altijd een windkrachtje vijf. Dat zorgde ervoor dat de golven op de koraalriffen kapot klapten. Toen de Pipelori dit zag durfde ze niet verder en keerde om. Toen de op de kant wachtende bootsman haar ervan overtuigd had dat het prachtig moest zijn zwom ze toch achter PiPi aan. En wat werd ze beloond!

De koraalriffen hadden allerlei vormen en reikten soms tot aan de wateroppervalkte. We moesten voorzichtig tussen de riffen door zwemmen en rekening houden met de golven die in een regelmatig tempo over je heen bulderden. Maar we zagen de meest prachtige vissen in allerlei soorten en maten. Ook zagen we een aantal scholen vissen en genoten we van het schitterende afwisselende koraal. Na een klein uur waren we het hele eiland rond gesnorkeld en zaten we enthousiast in de boot terug. Zoveel moois hadden we in veel duiken niet eens gezien!

Na een nachtje Carthagena prepareren we ons voor een nachtelijke busrit van 13 uur naar Medellin. Aansluitend reizen we in 14 uur door naar Popayan. Vanuit daar is het nog 7 uur naar de grens met Ecuador.

Wanneer je vriendelijke, open mensen zoekt, van prachtige natuur houdt en op zoek bent naar een heerlijk land om de komende winter een paar maanden door te brengen...Colombia heeft het allemaal! Graag hadden we er langer gebleven dan de maand die we er nu zijn geweest maar we willen nog andere landen in Zuid-Amerika zien en daar hebben we nog slechts vijf maanden voor.

Kijk mee op het Plaza de Bolivar in Bogotá, geniet van het prachtige landschap wat onderweg aan ons voorbij trok en oordeel zelf over het park Tyrona. O ja, en voor de mensen die vorige keer zo klaagden over het tekort aan foto’s: 36 stuks dit keer. Nu wel genoeg? ;-)

PiPi en Pipelori.